Tasmanië roadtrip

Op 8 december begon de roadtrip in Tasmanië. Dit deed ik samen met Marc en Silvie via een organisatie. Deze organisatie doet al jaren trips in Tasmanië en zo ook de 6-daagse roadtrip waar ik voor gekozen had. We hadden een busje met 24 mensen en een gids. De meeste mensen in deze groep hadden een leeftijd tussen 18 en 32 jaar. 1/3 van deze groep bestond uit Nederlanders. Dit zorgde er meteen voor dat er een band ontwikkeld werd en aan het einde van de tour voelde het ook als een vriendengroep. Een vriendengroep die ik na 6 dagen moest verlaten.

Tasmanië is ontdekt door een Nederlander; Abel Tasman. De westkust van dit eiland is een van de natste plekken van het land. En dat hebben we gemerkt… Om jullie een beeld te geven van de grootte van het eiland het volgende: het eiland is net zo groot als Nederland en België samen en dat hebben wij in zes dagen bezichtigd. Het eiland heeft 550.000 inwoners, waarvan er 220.000 in Hobart wonen. Dit is ook de plek waar de roadtrip begon.

We vetrokken richting de Russel Falls en het Mt Field National Park Tall Trees. Dit park was een bos met de hoogste bomen in Australië. Vervolgens gingen we naar Lake St Clair. Het diepste punt in dit zoetwater meer is 167 meter en dat maakt het meer het diepste zoetwater meer in Australië. De trip ging verder naar Franklin-Gordon Wild River. De naam zegt het al, dit is een hele wilde rivier. Daarna reden we door tot het plaatsje Strahan. Onderweg stopte we nog in het mijnstadje Queenstown. Strahan is het enige plaatsje aan de westkust van het land en is een belangrijke havenstad met de Macquarie Harbour. In dit stadje wordt al jarenlang iedere hetzelfde toneelstuk opgevoerd; The Ship That Never Was. Dit zijn wij natuurlijk ook gaan bekijken. Het stuk gaat over de ontsnapping van gevangenen van Sarah Island met een zelfgebouwd schip. Het leuke aan dit stuk was dat er veel publiek participatie was en dat een groot aantal van onze mensen ook een rol speelden binnen het verhaal.

Op de 2e dag bleven we in Strahan. We gingen naar de “Henty Sand Dunes”. De hoogte van deze duinen is zo’n 30 meter. Dit zand is door de wind hier terechtgekomen. Je ziet dat het zand aan de rand ineens ophoudt en dat verder weg weer bomen groeien. De bomen kunnen namelijk niet groeien op het zand. Op de zandduinen hebben we een foto gemaakt met de letters Tasmania 2016 en zijn we met z’n allen van de duinen afgesprongen. Vervolgens gingen we naar “Tarkine Rainforest” waarin zich de hoogste waterval van Australië bevindt; de Montezuma Falls. We konden erg ver lopen dat we naast de waterval terechtkwamen. Je werd hier wel erg nat, maar het was toch al een hele koude natte dag, dus dat maakte dan ook niet meer uit.

Op dag 3 reden we vanuit Strahan richting het plaatsje Launceston. Met onderweg nog een aantal stopplaatsen. Allereerst reden we naar Cradle Mountain-Lake St Clair National park. Hier mocht iedereen kiezen welke wandeling ze wilden doen. Wij hadden gekozen voor de wandeling die richting Marion’s Lookout ging. Dit was een flinke wandeling, maar we stonden wel op het hoogste puntje van de Cradle Mountain. We hebben maar eventjes van het adembenemende uitzicht kunnen genieten, want er waren veel wolken die ons uitzicht graag wilden verpesten. Op de route terug naar de bus kwamen we nog wat Wombats tegen. Onze trip ging verder richting Sheffield. Dit is de “town of murals”. Het plaatsje heeft muurschilderingen die ongeveer 2000m2 in beslag nemen. Deze plaats staat ook bekend om de goede fudge en koffie, dus daar hebben we ook even van genoten. Daarna reden we verder naar het plaatsje Launceston, waar we onze nacht doorbrachten.

Op de 4e dag reden we richting Bicheno. Dit is een plaatsje in de oostkust van het land. Onderweg stopten we bij de “bay of fires”. Het wordt zo genoemd, omdat de rotsen die op dit strand liggen allemaal een rode kleur hebben. De rode gloed wordt roder als de zon schijnt. Hier hebben we een lange tijd doorgebracht en we zijn vervolgens verder gereden richting Bicheno. Hier hadden we ’s avonds de keus om naar de “little pinquins” te gaan kijken. Dit hebben we natuurlijk gedaan! De pinguïns die op dit gebied zitten komen als de zon ondergaat richting het land. Er zitten ongeveer 1500 pinguïns op dit strand en het zijn hele kleine pinguïns. Ze zijn blauw van kleur en wegen maar 1 kilo. We hebben ook baby pinguïns gezien en de gids heeft ons van alles verteld over de beestjes. Wat waren ze schattig!!

Op dag 5 gingen we weer terug richting Hobart. ’s Ochtends hadden we de kans om de zonsopkomst te gaan bekijken en vervolgens reden we naar “Wineglass bay”. Dit strand heeft deze naam gekregen omdat vroeger de walvissen in deze baai gebracht werden en vervolgens vermoord werden, waardoor het water een rode kleur kreeg, net zoals rode wijn. Hier konden we kiezen tussen twee verschillende routes; een hele uitdagende waar je stijl omhoog moest klimmen, of een iets makkelijkere waarbij je richting het strand kon gaan. Ik had samen met een paar anderen gekozen om de iets gemakkelijkere te doen, omdat ik merkte dat ik te weinig energie had om de hele moeilijke te gaan doen. Ik heb hier een leuke dag gehad en we hebben zelfs even gezwommen in het hele koude water. Vervolgens gingen we richting het “Bonorong Wildlife Sanctuary” waar we Australische dieren te zien kregen en ook mochten aanraken. Hier heb ik kennis gemaakt met de Tasmaanse duivel en hebben we kangoeroes mogen voeren. Hierna reden we door naar Hobart. ’s Avonds moesten we afscheid nemen van onze gids, want die hadden we maar voor 5 dagen. We gingen samen uiteten en nog even naar de kroeg om nog een laatste keer plezier te hebben met Luke, onze gids. Ik had me geen betere gids mogen wensen. Hij was enthousiast, wist veel te vertellen, was heel aardig en hij genoot ook echt van onze groep. Hij zei dat wij zijn favoriete groep zijn.

De 6e dag hadden we dus een andere gids en dat was voor ons best moeilijk. Er is geen gids die het net zo goed doet als Luke, dus hier moesten we ons even overheen zetten, wat ons niet zo goed lukte. Ook waren we allemaal behoorlijk moe van de afgelopen dagen en zagen we eruit als zombies, maar we gingen er het beste van maken. We gingen namelijk naar de gevangenis van Port Arthur op het Tasman Peninsula. Het was moeilijk om te ontsnappen, omdat de gevangenis op een schiereiland ligt dat via een klein stukje land verbonden is met het vasteland. Op Port Arthur mochten we zelf rondlopen en gingen we ook met een bood langs “Isle of the Dead”. Dit is het dodeneiland waar alle overleden gevangenen werden begraven. Ook kregen we een rondleiding van een gids die een verhaal vertelde over de ontsnappingspogingen die gedaan werden. Een gevangen had zich namelijk vermomd als een kangoeroe en probeerde zo te ontsnappen, maar dit was hem niet gelukt.

Dit was ook meteen het einde van onze roadtrip en we vlogen diezelfde dag nog naar huis. Het einde van de roadtrip op Tasmanië betekend ook bijna het einde van mijn tijd in Australië. Dit is dus ook het laatste verhaal dat ik plaats op deze website, want ik vlieg over een aantal dagen alweer naar huis. Ik hoop dat jullie genoten hebben van alle verhalen die hier voorbij gekomen zijn en ik zie jullie snel weer in Nederland!

Doei! Kusjes, Lizan